કેટલી માદકતા સંતાઈ હતી વરસાદમાં !
મસ્ત થઈ સૃષ્ટિ બધી ઝૂમી ઊઠી વરસાદમાં !રેઇનકોટ, છત્રીઓ, ગમ શૂઝ, વોટરપ્રૂફ હેટ્સ
માનવીએ કેટલી ભીંતો ચણી વરસાદમાં !કેટલો ફિક્કો અને નિસ્તેજ છે બીમાર ચાંદ
કેટલી ઝાંખી પડી ગઈ ચાંદની વરસાદમાં !કોઈ આવે છે ન કોઈ જાય છે સંધ્યા થતાં
કેટલી સૂની પડી ગઈ છે ગલી વરસાદમાં !એક તું છે કે તને કંઇ પણ નથી થાતી અસર,
ભેટવા દરિયાને ઊછળે છે નદી વરસાદમાં.લાખ બચવાના કર્યા એણે પ્રયત્નો તે છતાં
છેવટે ‘આદિલ’ હવા પલળી ગઇ વરસાદમાં.
હવે પહેલો વરસાદ અને બીજો વરસાદ અને છેલ્લો વરસાદ
એવું કાંઈ નહીં !
હવે માટીની ગંધ અને ભીનો સંબંધ અને મઘમઘતો સાદ,
એવું કાંઈ નહીં !
સાવ કોરુંકટાક આભ, કોરોકટાક મોભ, કોરાંકટાક બધાં નળિયાં,
સાવ કોરી અગાસી અને તે ય બારમાસી, હવે જળમાં ગણો
તો ઝળઝળિયાં !
ઝીણી ઝરમરનું ઝાડ, પછી ઊજળો ઉઘાડ પછી ફરફરતી યાદ,
એવું કાંઈ નહીં !
હવે પહેલો વરસાદ અને બીજો વરસાદ અને છેલ્લો વરસાદ
એવું કાંઈ નહીં !
કાળું ભમ્મર આકાશ મને ઘેઘૂર બોલાશ સંભળાવે નહીં;
મોર આઘે મોભારે ક્યાંક ટહુકે તે મારે ઘેર આવે નહીં.
આછા ઘેરા ઝબકારા, દૂર સીમે હલકારા લઇને આવે ઉન્માદ,
એવું કાંઈ નહીં !
હવે પહેલો વરસાદ અને બીજો વરસાદ અને છેલ્લો વરસાદ
એવું કાંઈ નહીં !
કોઈ ઝૂકી ઝરુખે સાવ કજળેલા મુખે વાટ જોતું નથી;
કોઈ ભીની હવાથી શ્વાસ ઘૂંટીને સાનભાન ખોતું નથી.
કોઈના પાલવની ઝૂલ, ભીની ભીની થાય ભૂલ, રોમે રોમે સંવાદ
એવું કાંઈ નહીં !
હવે પહેલો વરસાદ અને બીજો વરસાદ અને છેલ્લો વરસાદ
એવું કાંઈ નહીં !
કોઇ તો વાત એમના દિલમાં ભરી હશે,
નહીંતર કદી’યે ઊંઘ આ વેરણ બને નહીં!
શબ્દો કદાચ હોઠથી પાછા વળ્યા હશે;
ગાલે શરમનાં શેરડા અમથા પડે નહીં!
સપનાંમાં આવીને કહી દો તો’ય ચાલશે,
કોઇ રસમ સંકોચની ત્યાં આવશે નહીં!
ગુલાબ લઇને આવો તો એટલું વીચારજો;
ફોરમ નહીં આપો તો અસર આવશે નહીં!
પ્રત્યક્ષ કરવાની છે આ વાતો ‘રૂષભ’ બધી,
સંતાઇને જોયાં કરો એ ચાલશે નહીં!
તારી ‘હા’ કે ‘ના’ પર છોડી દીધું જીવન,
અને તરતજ સુખોની ધાત થઈ ગઈ
હજી તો મેં મારા મનને સમજાવ્યુ ય નો’તું,
મુફલીસોની ચર્ચામાં મારીય વાત થઈ ગઈ.
મંઝીલ વગરનો રસ્તો ને સાહીલ વગરનો દરીયો,
સુવાસ વગરના ફૂલ જેવી ઔકાત થઈ ગઈ
ખુદા પર થી ય ઊઠી ગયો છે ભરોસો જ બાદલ,
કે પ્રેમમાં પડ્યા ને બાજી મ્હાત થઈ ગઈ.
હકીકત કાંઈ ઓર હોય છે ને
દેખાડો કાંઈક ઓર હોય છે,
લોકોના હસતા ચહેરાની ભીતરમાં
વ્યથાઓનો સૂનો દોર હોય છે
ઝેરના ઘૂંટડા પી ને
મરી ગયેલુ મન લઈને
જીંદગી સુખેથી જીવવાનો
નર્યો ઢોંગ હોય છે…
વિચારૂં છું કે તને કહી જ દઊં
કે મારી ઊદાસ રાતોનું કારણ તું જ છે…
જે વિચારોમાં પોતાને એકલો જોતો હતો
એમાં પોતાની છબી દેખાડવા વાળી તું જ છે
મારા મન ને મારી એકલતામાં જે મોજ હતી
એને તોડવા વાળી પણ તું જ છે
અરીસામાં આમ વારે વારે ન જોતો હતો
કોઈ મને જુએ છે એ ભાન કરાવવાવાળી તું જ છે
હું શરમાળ છું અને એ સ્વાભાવિક ખાસીયત છે
એટલું સમજીલો કે હું કાંઈ પણ નહીં કહી શકું
પણ મુહબ્બતનો જો ઈઝહાર સમજીલો આંખો થી
તો દરેક શ્વાસમાં શામેલ મેળવશો મને…
